تاویل در ادبیات نیمه سنتی

همیشه تا امروز مطمین بودم اگر آن شعر حمید را زمزمه کنم که

گوهر خود را فشاندم در پای بت هایی که باید می شکستم

لابد همه و خودم باید دریابیم که قطعن کسانی یا دست کم کسی بوده  که  ارزشی داشته (و خوب اگر داشته  هنوز هم دارد) و من وقت و احساسی پایش(ان) گذاشته ام و الان پشیمانم

و حسی همیشه مرا برای واگویی دوباره ودوباره اش(آن مصرع) تحریک می کرد

الان فکر کردم آن احساس علاقه ی من به همه ی دلبرکان غمگینی که نبوده اند نیست

و حتی خود مرحوم مصدق هم می توانسته یک همچین منظور آبگوشتی یی را متصورنباشد از کلامش

این پاسخی ست و اقراری ست به راه بیهوده رفتن

گمان اشتباه بردن

خیالات موهوم

و هر آنچه تو را از به پیش رفتن تا وقت مردن وا می دارد

سودای عشق و عاشقی و شاعر پیشگی در حواشی اوهام مرتبط با آن شوخی ای است که روزگار با نادانان ِهمیشگی می کند

و چون می بیند کسی به ترفندش پی نمی برد باز هم ادامه می دهد