توهماتی که رنگ واقعیت میگیرند

هراس از اتفاق های نیافتاده ای که سرانجام پیش می آیند

پوچ هایی که پر میشوند

پوچ هایی که پر نمی شوند

خاطراتی که هر شب زنده میشوند

قصه ی غصه ی غم هایی که تمامی ندارند

داستانِ زمینی که پر از درد بی(با؟) دردی است

کسی میرود و هیچ کس جایش را نمی گیرد

باز هم میروند آدم هایی که جای آنها را هم کسی نخواهد گرفت

پیش از این هم کسانی رفتند که کسی جایشان را پر نکرد