داستان کوتاه

کمی پیش از این به مسابقه ای برای داستان کوتاه نویسی دعوت شدم...ایده هایی در سر داشتم اما هزار تا گره دیگر هم در ذهن و  ننوشته های دیگری برای نوشتن. پس ننوشتم

امروز که مجبور بودم دو هزار کلمه متن را یک روزه سامان دهم و بازنویسی کنم تا با دو هزار کلمه ی دیروزبشود چهار هزار تا و نذرم ادا شود که فردا موعدش است باز به یاد مسابقه ی داستان کوتاه افتادم

قصد داشتم در مورد اقای مسنی بنویسم که وقتی چند روزش بوده به مادرش پیشنهاد خریدش را داده اند و او بچه را از چشم خریداران المانی پنهان کرده که از سرشان بیفتد

مدتی پیش چند روز پی در پی از در خونه ی آقای عکاس ...که رد می شدم به یاد می آوردم که دوست دارم نمایشگاه عکسی ترتیب دهم که موضوع و ایده و عکاس و ...را خودم بچینم...عکاسش را هم انتخاب کردم

قصد دارم داستان های مرد میانسال را عکاسی کنم و البته میانسالانی که داستان هایی بسیار در دل دارند

ایده ی خوب عکاس را سر ذوق اورد

صدای راوی که قصه ی خودش را میگوید شنیده و عکس دیده می شود

ای عکاس ها ای عکاس ها بشتابید

مسجد پشت تیاتر آری! مسجد پشت تیاتر شهر نه!

اي زعماي معمار! من بارها در حفاظت شده ترين! شهرهاي اروپا چرخيده ام و مثل خيلي از شما رفقا بناهاي نوين و البته فرمال را در ميانه و مجاور بناهاي تاريخي حفاظت شده ديده ام. در کار حرفه ای و در محیط دانشگاهی هم با بافت های واجد ارزش های تاریخی بسیار درگیر بوده ام و مستندات تجربیات بسیاری را مطالعه کرده ام. در پاريس، برلين، استراسبورگ، زوريخ، آمستردام و حتي رم ميتوانيم مثال هاي زيادي بياوريم. همه شان همنه تنها از ارزش بناي تاريخي نكاسته اند كه به ارزش هاي سايت و محله و منطقه تاريخي افزوده اند. سايت هاي تاريخي موميايي نيستند.تجديد حيات و باز زنده سازي و پويايي لازم دارند و اصولن معنای حفاظت این نیست که تا چشم کار می کند در اطراف هیچ کار نکنیم مبادا اشتباه کرده باشیم. این عرایض را هم استنتاجات بنده نیست. سايت تياتر شهر و ساخت وسازهاي مجاورش هم بايد با اين ديد بررسي تحليل شوند. تحليل بناي مسجد بايد با توجه به معيارهاي حفاظت بافت هاي تاريخي و آموختن از تجربه هاي موفق انجام شود.با اين ديد به نظر من مسجد آقاي ... گرچه شاید به این حرف ها کاری نداشته ( شاید هم داشته) خيلي هم می تواند به جا و موفق باشد. مسایل اداری و مالی و بند و بست پشت پرده اش هم ربطی به اصل موضوع ندارد. بهانه نسازید. بايد رصد كرد تا انتها و دید که بازخورد اجتماعي اش چه خواهد بود.نقد هم معنی اش معلوم است با هجو و تخریب فرق دارد. علم و دانش و تجربیات ممالک متمدن هم توهم نیست و نمی توان انکارش کرد. ضمنن من هیچ نسبتی با پروژه و دست اندرکارانش ندارم و سمپات هیچکدومشون هم نیستم. 

رانت کلفت، شهر آباد

گرچه عمیقن معتقدم که رانت های معماری و ساختمان شدیدن به بی عدالتی در پرورش استعداد های حرفه ای مستقل لطمه می زنند و چه بسیار مسابقات که برنده هاشان از قبل معلومند یا چه بسیار معماران جوان رده ی متوسط که با همین رانت ها سر  از روی جلد ژورنال ها در می آورند

و البته این مختص ایران هم نیست

اما باز هم 

کاش از قماش "رضا هاشمی" ها و" ناظر عمو" ها در این تهران آشفته صد تا داشتیم

 تا تهران میشد بهتر از پاریس یا حتی برلین

از پس ماه ها و امروز با سیاوش

بازی از زمان فیلتر شدن بلاگ اسپات شروع شد. این که چرا من باید بنویسم ولی خوانده شدنم محال باشد چون فیلترم. تصمیم گرفتم بلاگم رو ببرم روی هاست خودم و تا اون موقع که لابد چند هفته س کمتر بنویسم

 نبردم و ننوشتم و الان ماه ها گذشته و به سال رسیده

امروز پسری دارم به نام سیاوش . هجده روز سن دارد و هنوز گاهی که خیره میشود به جایی چشمانش چپ می شود

من به زودی به هاست خودم نقل مکان میکنم و بی وقفه مینویسم از روز های که پس هم می ایند و بعد از این سی و دو سال لابد چند سال دیگری هم مشغولشان هستم

من به هاست خودم می روم؟

من؟

آیا من؟

ایرانیزاسیون هنر خیابانی

یک: سه چهار سال پیش این آقا را در یک روز ابری اواخر تابستان جلوی مرکز فرهنگی کارتیه مدتی زیر چشمی رصد کردم . فرصت پیدا کرده بود در حاشیه نمایشگاه گرافیتی در مرکز فرهنگی روی دیوارهای ژیگول ساختمان نقاشی کند.سر تا پای ساختمانی که اتفاقن همان اواخر افتتاح شده بود را عده ای در مدتی نه چندان طولانی خط خطی کرده بودند

دو: از چند و چون و ریشه ها و گرایشات و فراز و نشیب های هنر خیابانی خیلی ها گفته اند و کمابیش می دانیم از کجا آمده وچرا مانده و دیده ایم که همه جا هست.کمتر فیلم سینمایی اروپایی هست که سکانس های شهری داشته باشد و کادر هایی با نقاشی خیابانی هایی در پس زمینه نداشته باشد.موافق و مخالف هم همه جا دارد و هیچ کجا نقاشی دیواری یک روش آفرینش هنری مجاز و قانونی نیست به گمانم

سه: و البته شاید هیچ کجا هم مثل تهران این طور خصمانه به سمت چیزهایی که نمیشناسندش سنگ پرت نکنند.این یک نمونه از نقاشی های دیواری خودجوش - در مقابل هنر نمایی های شهرداری - است (بوده)در شهرک اکباتان که گویا خودش و امثالش مرتبا توسط شهرداری پاک می شوند

چهار: این یکی از نمونه های فرمایشی است در تقاطع ولی عصر و توانیر....که البته از شر نقاشان خیابانی واقعی در امان نمانده است. سنت پر سود زیبا سازی دیوارهای شهر با نقاشی دوچرخه سوار ابرنورد و پل عابر پیاده ی بی انتها و هزار ایده ی نا مانوس با آن چه در شهر می گذرد مدت زیادی است که به تجارتی کمابیش مافیایی تبدیل شده

 با در نظر گرفتن تمام جوانب و مرور عمده ی نظراتی که در وب سایت ها یا مجلات تخصصی و عمومی هنر و معماری منتشر شده و در قالب متن کوتاهی یک بار سعی کردم فرق بین آن چه این جا می گذرد و اصل داستان را شرح دهم و مدعی شوم که حالا همه جا را هم نقاشی نکنیم آسمان به زمین نمی آید. دلایلش را در لینک پیوست کامل می خوانید

 

من و ماکت های شهری م

چند سال قبل فرصتی پیش آمد تا درگیر طراحی و ساخت ماکت هایی از شهرهای تاریخی ایران باشم....تجربه ی بی نظیری بود و گرچه هنوز فکر می کنم کارفرما نمی دانست چه می خواهد و چه بدست می آورد اما من و دوستان ام بسیار تلاش کردیم تا آن چه باید ساخته شود....مدتی پیش به پیشنهاد دوستی در پایگاه خبری شهر الکترونیک - که به تازگی راه اندازی شده و در غیاب رسانه های تخصصی آن لاین تاثیر گذار می توان گفت که خوب کار می کند - یادداشتی با عنوان "ماکت های شهری، راهکار فهم بهترشهرها" تنظیم کردم...گرچه متن با تغییراتی در عنوان و حذف تصاویر منحصر بفردی از ماکت های مذکور و اضافه نمودن یک تصویر"تزیینی" منتشر شده اما باز هم دوست دارم  این تجربه را با مخاطبان خبرگزاری ای که با هدف اطلاع رسانی و ارتقا سطح دانش مدیران و دست اندرکاران شهر راه اندازی شده استبه اشتراک بگذارم. تصاویر حذف شده را این جا و نسخه ی خبر گزاری را این جا ببینید

شهریار ساکن خیابان سیزدهم

دیروز بعد از یازده سال توی آپارتمان شماره ی یازده همدیگرو دیدیم اما انگار خیلی همه چی عادی بود...من تلفن می زدم و این طرف اون طرف می رفتم تو هم دنبال کارهات تو گوگل داکز بودی. این برخورد مون با هم شاید عجیب تر از نقش تو توی تصویر های ذهنی تکراری من بود.

از تو هنوز هم گاهی یا شاید هم باید بگم خیلی روزها پرده هایی تو ذهنم میاد...آخه من تصویر های  ذهنی زیادی دارم که گاهی پویانمایی هایی میشن که در بیداری  از  جلوی چشمم رد میشن...

-          از لای شمشاد های کنار میانبر پشت موتور خونه دیده میشی...میای اما صدا نمی کنی من رو....بابام می بیندت...از سر دیوارک کنار یاس سفید با هم حرف می زنین من توی خونه ی خودمونم ولی شما دو  تا رو از تو خونه ی همسایه می بینم...عجیبه اما هیچکدوم من رو صدا نمی کنین....تو دستات رو می کنی تو جیب هات و کنار اون ردیف سروها همین طوری میری و از خیابون اصلی رد میشی و میری توی خیابون سیزدهم....سرویس شهرک  پشت سرت از خیابون اصلی رد میشه....دوربین ذهن من خیلی به زمین نزدیکه....بند بین بلوک های سیمانی کف میانبر پر از میوه های خشک درختای کاجه.

پرنیان، تو خدایی!

پارسال یه روز پرنیان - یکی از همکلاسی های هنرها - تلفنی راجع به یه پروژه و این که دوست داره ما که سرگرم یه سری ایده برای نما هستیم یه نظری بدیم راجع به کارش با من صحبت کرد.  از قضا با همه ی حواشی ای که داره من همیشه کمابیش فکر می کردم میشه روش حساب کرد و خوب سابقش هم برام مثل خیلی های دیگه بود کمی خوب کمی بد واقعا اون قدر موقعیتش مهم نبود که خیلی طبقه بندی 

شده رفتاراش رو تو ذهنم تحلیل کنم....برا خودش یه احترامی داشت

رفتم و یه لاس نیمه فرهنگی ای در محل زدیم و یادم میاد کلی هم در مذمت کارفرماهای چنین و چنان و نقش و رسالت تعیین کننده ی معماران فرهیخته مزخرف بافتیم

ما طراحی کردیم و دو دستی تقدیم دوست قدیمیمون کردیم...ایشون  هم بعد از این که در پاسخ استعلام ما گفتند طرحتان نپخته بود استفاده نکردیم....همان را از جنس دیگری که کارفرما بیشتر می پسندید ساختند و بعد از ماه ها من اتفاقی خبر دار شدم ...بیشترش را 

اینجا بخوانید

یه رفیق جوانی تازگی پیدا کرده ام که به نظرم باسلیقه و البته بسیار دقیق است. ایشون داشت اتفاقی کارهای ما رو تو دفتر تورق می کرد که رسید به این طرح که البته ساخته نشده و نشانی و راهنمایی هم نداشت که بگه چیه و کجاست...گفت آقا این احیانا یه رستوران در فرمانیه نیست؟؟؟

آستانه ی گذشت

بی راه نیست مدعی بشم که چیزی به نام آستانه ی شادی، آستانه ی علاقه و آستانه محبت هم وجود داره چند ماه پیش یه شب با دوستانم در یکی از تفرجگاه های تهران قدم می زدیم ...بی هوا توافق کردیم بریم از بالای اون برجی که می دیدیم بانجی کنیم...خیلی خلاصه یعنی یه عالمه پول بدیم بعد 12 طبقه متعارف ساختمونی بریم بالا و از اونجا به پشتوانه ی یه طناب بپریم پایین تا پریده باشیم پایین ...تا اون موقع فکر نمی کردم من این کاره باشم...امروز به نظرم میاد بعد از اون پرش که در واقع قرار گرفتن در موقعیتی بود که نمی شد تغییرش داد آستانه ی ترس من دیگه معلوم نیست کجاست واقعا دیگه از هیچ چیزی ظاهرا نمی ترسم....دیروز از یه برجک آب بالا رفتم تا از اطراف عکاسی کنم خیلی بلند نبود شاید فقط چهار یا پنج طبقه اما اون نردبان لرزان و البته اون چند تا میله ای که اون بالا یه سکو ساخته بودند بدون حصار و بدون نرده و بدون هیچی چیزی نبود که من وقتی خیلی هم ضروری نیست ازش بالا برم...واقعا برام فهمیدم که دیگه مهم نبود چون بهش فکر کردم که این چیه دارم میرم  روش و به خودم گفتم خوب اینم مثل یه راه پله ی معمولیه فرقی نداره

قدیما خیلی سریع عصبی می شدم...مدتی تلاش کردم در مواردی که برام خیلی مهم بود خیلی اذیتم می کرد و خیلی حیاتی بود خشونت نکنم....چند روز پیش شرایطی پیش اومد که به روال سابقم اگه رفتار میکردم به راحتی می تونستم گردن طرف رو بشکنم به راحتی یعنی به راحتی اما من اصلا عصبانی نشدم...در واقع ظاهرا دیگه چیز زیادی نیست بتونه من رو عصبی کنه.....به همین ترتیب میشه قصه های سر هم کنم برای شادی و البته محبت....من دارم بسیاری از عواطفم رو با ای بالارفتن آستانه ها از دست می دم.....چی هست که بشه دوست داشت و دیگه چی میتونه باشه که بتونه من رو منزجر کنه وقتی منزجر  کننده ترین ها پیش میان

زندگی به سبک انباری

خیلی سال است که اسیر انباری ام. گاهی فکر می کنم یکی از بدبختی های جامعه بشری وجود انباری است. چیز هایی که دیگر نیازی به آنها نیست چرا باید جایی نگهداری شوند؟ چیز هایی که هنوز گاهی مورد نیاز هستند را دور و بر خودمان هم می توانیم جای دهیم....شاهد مدعی هم این است که ما اشیا مختلف بی ربط را روی هم می چینیم و باز هم می چینیم و می چینیم...گه گاهی هم یک تکه ای را از همان دم در روی بقیه پرتاب می کنیم ...فقط چند قلم اساسی مثل گونی برنج یا آلات و ادوات کوه نوردی است که این جلوها دم دست هستند.گاهی بند کوله پشتی ای که لای بقیه چیزها گیر کرده یک صبح جمعه ی بارانی که می خواهی بری کوه مصیبت ساز می شود...تو کوله را فقط خواستی بیرون بکشی اما همه چیز با همان بند لعنتی ناگهان بر سرت می ریزد.....بسیار پیش امده که رفته ای انبار تکانی کنی اما در چند دقیقه ی اول اسیر مثلا یک تقویم پاره پاره ی پانزده سال پیش شده ای. می خوانی و می خوانی تا وقت می گذرد....واقعا چندین سال پیاپی است که هر ماه و هر فصل در فهرست کارهای ضروری مرتب کردن و پالایش انبار را هم قید می کنم....شب های زیادی کابوس می بینم که انبار بر سرم اوار شده است.....من با پشتی های زیبا و بانمک و دست نخورده ای که روزی بر انها تکیه زده و بهترین کتاب ها را خوانده ام و فیلم ها دیده ام امروز چه کنم؟ این کتاب های کهنه را چه باید کرد؟ مصیبت اصلی انبار داری مربوط به کارتن های اسباب زندگی است...شاید اگر خانه بدوش نبودم این یک قلم را راحت تر معدوم می کردم...گرچه میبینم  بسیارند مردمی که بعد از یک عمر زندگی در یک خانه زیسته اند و کوهی از این کارتن های خالی در انبار دارند.انبار یک آقای میانسالی را به کمک پسرش شاید ده سال پیش می رُفتیم...واقعا به ظاهرش نمی خورد که سی سال پیش شراب فلان تبریز می خورده و برای هفته و ماه ها سیگار های عجیب و غریب انبار می کرده...آخر اصلا او سیگار نمی کشید آن روز که ما دیدیمش.....

با این انبار پراز خاطره چه باید کرد که هوایش هوای پریشانی است....دور خودت بین آن خرت و پرت ها با مصیبت جابجا می شوی و گاه لبخند می زنی و گاه بغض می کنی....شاید عده ای گاهی اشک هم ریخته باشند. آقای عزیزی که سال هاست از میان ما رفته چند سال (دو سه سال شاید) آخر عمرش را صبح و شب بین همین خاطرات سپری می کرد...میز کارش را همان وسط سوار کرده بود... عجیب بوی کهنگی گاه دل نشین می شود.....

تمام اش را دور باید ریخت چون اگه شانس بیاوری یه دهه ی دیگر دوباره یک دانه(انباری پُر) بهترش را دست و پا کرده ای....می خواهم پا فراتر بگذارم...بسیاری از چیزهایی که دورمان چیده ایم و حتی ابزار کارمان هستند هم لیاقت شان به ترتیب انباری و سپس نابودی است...هر آن چه پا بندت می کند هر چه باید مدام مراقبش باشی، هر چیز که گرفتارش می شوی هم جزو این رده بندی است.....من امروز مطمین هستم که تا انباری را از زندگی مان حذف نکنیم نه بزرگ نه مرد نه موفق نه پیشرو و نه ثابت قدم می شویم. امروز صبح من هم باز ناامیدانه در انباری گذشت.

TED Talks

هر از گاهی به "تد" سر میزنم و ویدیویی را که کسی توصیه کرده یا جایی معرفی شده میبینم.این یکی را ااتفاقی دیدم. دو سال پیش خیلی تیوریک و بر اساس مدل های ریاضی اینده ی ایران به اصطلاح پیش بینی شده ...گذشته از اینکه به نظر من اطلاعات اولیه که مبنایش رسانه های جمعی عمومی بوده ناکافی به نظر میرسد؛ ان چه در ان روز ادعا شده خیلی هم پس از دو سال دور از ذهن نیست...با اینکه گوینده ظاهرا شخص معتبری است اما بیشتر به یک بازی کلامی شبیه است تا یک نتیجه گیری منطقی... به هر حال ارزش دیدن دارد.... توصیه می کنم برخی از کامنت ها را هم بخوانید جالب است....جالب تر اینکه از دو سال پیش هیچ پیام تازه ای زیر این ویدیو ثبت نشده....

گویی بر عبث می پاییم

دو سه روزیه که باز در سفریم 

تلاش میکنم طبق معمول اسیر اندیشه های تفاوت سنجی این جا و آن جا ( ایران و اروپا)نشوم

به ما چه که در اروپا چه می کنند

ما هستیم در تهران و شزایط خودمان

چه اهمیتی داره ما چفدر عقبیم یا این ها چقدر جلو تر هستند

چرا باید معانی اساسی شکل دهنده ی جامعه ی مدرن

مثل قوانین و نحوه اجرا و رعایت آن ها

یا مثلا طرز تلقی مردم از مناسبات اجتماعی

یا حریم خصوصی 

 یا نقش پایگاه های اجتماعی - مذهبی مثل کلیسا 

را با معادل هایش در جامعه ی خودمان مقایسه کنم

سر صبحانه نهار و شام لازم نیست حرف ها همین ها باشند

اما ظاهرا تلاش بیهوده ای است، من که نمی توانم

خودآگهی های تجربی

حواسم باشه از این به بعد برای پختن غذا آتیش اختراع نکنم و هر بار کسی گفت شما؟ من شجره نامه ام رو نگم

اگه قرار شد کار تازه ای انجام بدم تمام کوله بار آرزوهام رو توش خالی نکنم و اگه دو روز فرصت شد جایی برم دنبال استفاده بهینه از تمام لحظه هاش نباشم

اگه  قرار شد کمکی به کسی بکنم لازم نیست خودم رو فنا کنم 

لطفا هر بار که بر عمر رفته نظری می افکنم بی زحمت از سال هزار و سیصد و شصت شروع نکنم. همین یک سال قبل رو ادم بتونه 

تحلیل و تفسیر کنه هنر کرده

1235

ما تاوان ندانم کاری گذشتگان را پس میدهیم؟"

یا آیندگان تاوان ندانم کاری ما را پس خواهند داد؟

همه چیز وقتی به تاریخ پیوست آماج انتقاد میشه

و کیه که از گذشته راضی باشه؟

حتی اگه 

ادم حواسش باشه که دیروز هر کاری در توانمون بوده انجام دادیم

"اصولا آدمی زاد اونقدر خودپرست هست که هر کاری دستش بیاد برا خودش میکنه

سی و یک جولای دوهزار و یازده

جالبه که یادم نمی یاد اینا چی بوده نوشتم

هیچ سر و هزار سودا

http://www.responsivefacade.carbonstudio.ir/
گاهی فکر میکنم کار داره من رو هضم میکنه

یه نشونش اینه که سر و کله ی پست های کاری هم به این صفحه داره باز میشه

پروژه ای که نزدیک دو سال سرگرمش بودیم رو شروع به اجرای کارگاهی کردیم 

میشه به نظرم هزار جور مختلف راجع بهش حرف زد

کلی نقد

کلی نکته

یه داستان بلند

کلی ابتکار

یه عالمه عمر رفته

که به مرور لابد نوشته میشه

تجربه ی [من از] تهران

شهر به خانه بر میگردد، خیابان طالقانی، زمستان هشتادونه

تمام سال های مدرسه در جواب پرسش"بچه ی کجایی؟" بدون فکر می گفتم: " مال این جا نیستیم. پدر و مادرم سال ها پیش برای کار این جا آمده و ماندگار شده اند."

 مطمین بودم که من این جایی نیستم. بیشتر برای دید و بازدید و گاهی کار می امدیم تهران. محله ی قدیم پدر و مادرم را محله ی خودم می دانستم و با منوچ – دیوانه ی محل – که آن روز جای پدرم بود! و ته بن بست کنار خانه ی مامان بزرگ با مادرش زندگی می کرد؛ احساس آشنایی می کردم.آن روزها از جوی-جوب- صدای پیت حلبی می آمد.

خیلی ناگهانی و لابد شبیه خیلی ها من هم " دانشگاه قبول شدم"؛ ناگهان تهرانی – و به خیال خودم تهرانی تر- شدم. در این دوازده سال هر شب در رویا برنامه ای می چینم یا احتمالاتی را بررسی می کنم که اگر در میان مدت محقق شوند من دیگر در تهران نیستم؛ یا صبح ها در ساحل خزر در دوقدمی خانه ام میدوم یا یک فنجان قهوه مثلا در برلین؟زوریخ؟پاریس؟در فلان کافه ی سر راهم می خورم.می دانم که این را تمام آن هایی که روزی به این شهر آمده اند و هنوز گهگاه به راه رفته و پشت سر می نگرند، بارها تجربه کرده اند.با این که امروز هیچ کس را در شهر کودکی هایم ندارم اما از صدقه ی سر مصایب تهران آن را آشنا تر از همیشه می بینم.

گاهی آرزو میکنم کاش یک شهرستانی درست  و حسابی بودم. در کودکی و نوجوانی معمولا بابا در خانه ناهار می خورد و بعداز ظهر می خوابید. گاهی که برای کار به شهرستانی می روم هنوز هم دوستم ظهرها مثل همه در خانه اش ناهار می خورد و گهگاه بعداز ظهر می خوابد.

من در تهران زیسته ام، جوانی ام را گذرانده ام، کار کرده ام، عاشق شده ام، کار و باری ساخته ام و بالیده ام اما هیچ جا محله ی من و هیچ کس همسایه ی من نیست. مسیری که سال ها هر روز طی کرده ام هر بار برایم ناآشناست. تهرانِ من هر روز صبح، آمیخته ای تازه است که باید سپری و گاهی هم  شاید ذره ای کشف شود و فردا باز غریبه ای ناشناس است. آنقدر گنگ و غریبه که حتی چیزی که ماه هاست بدان مشغولم و برایم کار تلقی می شود فرسنگ ها از آنچه در تهران میگذرد فاصله دارد.*

*مدتی بود به بهانه ی تورق ِ شماره ی تجربه ی تهران ِ مجله ی حرفه هنرمند میخواستم حرفی از این شهر بزنم....

آن چه ما می نویسیم برای اینکه مستند باشد و قابل ارجاع نیاز به اسبابی دارد که نه تنها در یادداشت های  آن شماره از آن مجله به ندرت دیدم که وقتی بی داشتن شان شروع به نوشتن کردم باز هم خاطره ای شخصی شد که به بهانه ثبت شدن در وبلاگ شخصی ام و نه در یک نشریه ی معتبر، بخشی از آن را  این جا منتشر کردم.
تجربه ی تهران به جای دیوان تحربه های شخصی عده ای از تهران می توانست بازشناسی جدی تری از تهران بر پایه ی تجربیات اشخاص باشد.

گردشگری ایرانی

یک: وبسایت بوکینگ دات کام شامل 159937 هتل و ....در سراسر جهان است

دو: حتی یک هتل از ایران در این فهرست نیست

سه: در خبرها آمده و تکذیب هم نشده که تعداد گردشگران خارجی امسال نسبت به مدت مشابه پارسال 300 درصد رشد داشته

چهار: ؟

بی نام

من به زودی ثابت می کنم که یه نفر میتونه در مسیر تحقق طرح معماریش خودش رو تباه شایدم فدا کنه

توهم پلورالیسم

Berlin,August2009

  روزی که این عکس گرفته شد بی هدف در خیابان های شهر برلین پرسه میزدم و احتمالا فقط از ترکیب این همه بطری در یک ویترین خوشم آمده یا اینکه حداقل الان چیز بیشتری به خاطر نمی آورم.  امروز اما دیدن این  همه تنوع بطری ها در یک ویترین کوچک مرا جای دیگری می برد. نوشابه های سیاه و زرد مان را به یاد می آورم که تازگی ها هزار برند و نام و عنوان تجاری دارند اما همه شان یا سیاه اند یا زرد یا مزه ی پپسی می دهند یا کانادا یا کوکا. درعین این همه تنوع ما چیز زیادی به چنگ نیاورده ایم ...آن بطری های پشت ویترین به نظرم تجسم طنزآمیز یک جامعه ی پلورال است که به واسطه  پذیرفتن تکثر آرا به عنوان رمز پویایی تنها نوشیدنی زمزم و تنها سواری، ایران خودرو نیست

زمانی برای خرابی کولرآبی ها

   شاید این کسالت یه بعدالظهر گرم مردادماه نیست که دو روزه من رو سرگرم کرده با خودش شاید هم هست ولی کی میتونه بگه که یه هوای فوق العاده الوده با سر و صدای شدید موتور ها و ماشین ها در یه خیابان شلوغ مرکز شهر به علاوه ی گرمای سی و نه درجه ای نمی تونه کسالت آور و ازار دهنده باشه....و البته اضافه می کنیم یه کوه کار های گیج کننده و سخت که روی هم تلنبار شده اند

   هر چی هست از دیروز عصر شروع شد که تنها بودم در این دفتر و ناگهان از دریچه ی کولر بالای سرم دود سیاهی با شدت زیاد به اتاق تزریق شد....کاملا مشخص بود که کسی داره گاز اشک اور یا چیزی شبیه اون رو به اتاق تزریق میکنه تا من رو غافلگیر کنه و کماندو های لباس سیاه ماسک دار حمله کنند ایده ها و نمونه های نهایی مکانیسم من رو که حاصل دو سال تلاش احمقانه ست بدزدند.

   موتور کولر آبی سوخت

   اونقدر جای قرارگرفتن این دستگاه مسخره ناجوره که خجالت میکشم تعمیر کار بیارم با این همه ادعا در امور فنی. گرچه این ایده پردازیه صاحب ملک بوده اما خوب تعمیر کار حتما خواهد امد و به این وضع خواهد خندید

   موتور نیمه مشتعل و نیم مذاب به دست وارد خیابان شدم....خیلی زود یه موتور نو که هم قیمت تعمیر همان سوخته ست– میگن سوخته اش بیشتر میگیره – در دستم بود....تا کمر در کولر بودم  و روی لبه ی یه پروفیل با سری چسبیده به زیر سقف، ایستاده عرق میریختم که میهمان آمد!

   
   چرب، چرک، خیس و عصبی بودم

   
   مهدی و مهدا میروند امریکا. حداقل چهار سالی میمانند اگر شش سال نشود. یکی دو سال بیشتر نیست که ما بعد از یه رفاقت چندین و چند ساله خیلی بیشتر دوست شده بودیم با هم....حیف شد...دقایقی به صحبت راجع به اینکه همه رفتند و میروند از این شهر  و مرگ بر این و آن گذشت و رفتند.رفتند.رفتند.

   امروز بالاخره فهمیدم ایراد کار کجاست و کولر  روشن شد؛ بدون اینکه تعمیرکار بیاید و به جای کولر بخندد....

   هوا هنوز گرم است....تسمه شل نیست پس لابد اندازه ی موتور درست نیست....
   
   جنگ جنگ تا پیروزی

what went wrong?

این جا منبر معرفی کتاب نیست من هم کتابدان،کتابدار و یا کتاب فروش نیستم  اما این یکی ارزشش رو داره

نویسنده در این کتاب  بدون غرض( البته به نظر من) ریشه های عقب ماندگی خاورمیانه پس از قرن ها سرامدی را انشا کرده است....

کجای راه را اشتباه رفتیم؟

چه کسی با ما چنین کرد؟

این ها را ما ملت خاور میانه در حسرت تاریخ دور خودمان و امروز حهان توسعه یافته هر روز زمزمه میکنیم،گاهی بر زبان، و بیشتر اوقات در دل

بفرمایید مرگ

دیگه امروز عصر  واقعا فکرکردم نکنه از این هوای کثافت بمیرم

چند روزی که رفته بودیم سفر گرچه راه دشواری بود اما بس که دود نبود دوست داشتم تموم نشه

آخه این چه سرنوشتیه که نصیب ما شده

من هیچ وقت فکر نمی کردم از اون بهشت به این جهنم بیام و بمونم تا بمیرم

تو این فکر ها بودم که

همین الان

در بیست و نهم تیر ماه

ناگهان باران بارید

در میانه ی تابستان در تهران باران بارید



همه ی کارفرمایان محبوب من

یک:  سخته اما وقتی به زحمت سعی میکنی

 کارفرما رو مجاب کنی هنوز صبر کنه تا تو اون کاری که به جاست رو انجام بدی

و اون نمیپذیره

تو مجبور میشی بهش یادآوری کنی که تو خیلی بیشتر از اون واقفی به موضوع

اصلا به همین دلیله که اون تو رو انتخاب کرده

خیلی امیدوار کنندست اگه بپذیره
امروز یکیشون پذیرفت

دو:   گاهی البته کارفرما نمی پذیرد

چون اساسا قبول ندارد که تو در موضوع معماری

از او کاردان تری

:خوب سووال اساسی اینست

آقا شما پس اصلا چرا مشاور داری؟
یکیشونه که مدتیه نمیپذیره و من راه خودم رو میرم اونم راه خودشو

1255

:به افتخار یکی از بهترین دوستانم، علی
"درجست و جوی کاربردهای تازه ای برای"ناخن انگشت من

گلن گری،گلن راس با شرکت جرج مارشال

به نظر نمی رسید سر سری برگزار شده باشد کما اینکه میدانم آنقدر هزار تو دارد یک تیاتر روی صحنه بردن که نمی ارزد وقت نگذاری....خیلی اتفاقی با دوستان مهربانی به تیاتر رفته بودیم که دارند میروند ینگه دنیا....در کافه محبوب بالای تماشاخانه ساعتی راجع به ضرورت قاطی شدن در فرهنگ هر جا که میروی از جمله همین ینگه دنیا حرف زدیم تا وقت دیدن نمایشی از قلب غرب وحشی برسد

پارسا پیروزفر را به عنوان کارگردان نمایشنامه، دومین بار است که احتمال که دیده ایم. اما فکر کنم همین سنگر را آقای شیک پوش باید حفظ کند که بیشتر به شخصیتش می خورد تا سینمای عاشقانه یا سریال خانوادگی . با بچه ها پیش بینی کردیم حداقل بیست سال وقت دارد که یک ستاره ی کارگردانی تیاتر شود. بازیگران البته بهترین ها نبودند اما مشخص بود که بسیار تلاش کرده اند آن چیزی باشند که متن خواسته است

به نظرم اگر فیلمنامه ای چه بسا مشهور را  در تهران روی صحنه می بریم اگر نگوییم بازنویسی اما وقتی لحظاتی در داستان است که تقلید عین به عین اش نه مال فرهنگ ایران است نه در توان یک بازیگر غیر آمریکایی(باز هم به نظر من) حداقل باید کمی در همان قسمت ها تغییر داده شود تا ساختگی نشود....شاید هم این نوعی وفاداری به متن بوده که البته هم قابل احترام و هم مخرب کیفیت عمومی کار بوده است

بخشی از اقبالش را شاید مدیون تناظری باشد که بین متن و جامعه ی امروز ایران برقرار کرده است.....ما هم (البته مانند خیلی "جاهای دیگه) "امروز مثل ماهی در گه خودمون دست و پا میزنیم 

1260

(یه موقعی (هفت سال پیش) فکر میکردم زیاد کار کردن چیزیه که من فکر میکنم درسته (شاید خیلی هم ضروری نباشه

کمی بعد (پنج سال قبل)حدس زدم شاید اگه خیلی خیلی پولدار باشی اصلا لازم نیست کار کنی

بعده ها (سه سال پیش) که پولدار تر شدم باز هم زیادتر کار کردم

نه برای اینکه بیشتر و بیشتر پولدار شم

که چون برای حفظ شرایط این ظاهرا یک اجبار بود

باز هم کمی بعد ( پارسال) دیدم که ظاهرا هیچ رابطه ی منطقی ای  نیست بین مقدار تلاش و موجودی متوسط جیب

به تازگی ( این تابستان) نظریه ی تازه ای دست و پا کردم

که البته قطعا هنر من نیست و من فقط بهش پی بردم  

عوامل بیرونی متعددی هستند که پیدا و ناپیدا اما خارج از کنترل ما به شرایط شکل میدهند

فقط در خلا کار بیشتر نتیجه ی بیشتر در پی دارد

و ما خیلی ساده حواسمون به این نیست خیلی اوقات

شاید چون هوا گرم بود





پامناری های سی و پنج سال پیش





مردم هجوم آورده بودند بستنی یخی بگیرند

پامنار بسته بود

بالاتر هم بسه تر، چون داشتند شربت میقاپیدند

بوی عرق میدادند اینهایی که در پیاده رو شونه به شونه ایستاده بودند

لابد این روزها باز هم عیده

فروشنده هایی که دیگه بعدالظهر آفتاب به مغازه های پر از

انواع ورق ها و پروفیل های فلزی شون میافته

 و تنها راه نشستن تو سایه ی اون ور خیابونه

خیلی پرشور در مورد این هجوم برق آسای ملت به بستنی ها

گفت و شنود میکردند



مغازه ای این وسط ها به بهانه اینکه خرده فروشی نداره سه چهار برابر نیازم

بهم ورق آلومینیوم فروخت

یک دخمه ای آن طرف تر به مقدار نیازم از ورق برید

و با اکراه بقیه اش را به بهانه ی ضایعاتی بودن به یک دهم !!!!قیمت فروش خرید

چون لابد مطمین بود که من اون تیکه فلز گنده رو جایی ندارم ببرم

چون میدونست من فروشندم



بهش گفتم



شاید هم فقط فکر کردم دارم میگم

فکر نکن چون من عینک آفتابی دارم سر در نمی آرم چی کار داری میکنی

به روی خودش نیاورد

منم خیلی پیله نکردم شاید چون هواخیلی گرم بود

اومدم بیرون

هنوز خیابان بسته بود

هنوز مردم بستنی یخی طالبی میخوردند

هنوز مغازه دارها عرق میریختند

خیلی معامله ی بدی بود

شاید چون هوا گرم بود



1262

در یک عصر تابستان تهرانی ( گرم و دودآلود) در تنها کافه ای که در تهران به نظرم آنقدر راحت است که بتواند کافه تلقی شود با دو دوست همصحبت بودم

یکی شان را احتمالا پانزده سالی بود ندیده بودم! همانی بود که تو ذهنم مانده بود از نوجوانی؛ من هم برای او همان چیزایی بودم که خودم از نوجوانی ام واضح به یاد می آورم و آن یکی فقط فکر کنم کمی سبیلش نامرتب تر از شب عید بود
بهانه ی این دیدار که شاید قرار بود یک همفکری باشد خیلی اتفاقی پیش آمد و پیش از امروز هم تقریبا منتفی شد

از هر دری حرف زدیم

از

شیطنت های کودکی ها که خیلی هاش را من باهاشان شریک نبودم شاید چون آن موقع خیلی بیشتر از امروز دنیای خودم را داشتم

تا

تصمیم های حکومتی برای اداره ی مملکت که همیشه وقتی ایرانی گری مان گل میکند بی امان اتخاذ میشوند...از همین تصمیم ها هر روز سر نهار با رفقا هزار تا میگیریم

هزار تا حرف هم راجع به خودمان هر کدام داشتیم که اونم خیلی شاید مهم نباشه
بالاخره سال ها گذشته و خوب سنگ هم کلی تجربه میتونه داشته باشه از لگد هایی که خورده، فرسایشش تو تماس با سنگ های دیگه، هدف هایی که محکم خورده بهشون و ملات هایی که قاطیشون شده بعد با پتک تخریب شده شاید هم دست و پاهایی که کف رودخونه ها زده...حتی شاید بشه از تجربه هاش توی بیل لودر یا سواری پشت کمپرسی هم بگه...ماها که "آدمی زاد" یم
اینا واقعا اونقدر مهم نبودن

فقط وقتی ارزش نوشتن پیدا کردن که فکر کردم

اینکه همه ی ما با تنوع بی حد و حصر آرا و افکار، بر آشفتگی و پریشانی بی حد و بی سابقه ی جامعه امروز ایران اتفاق نظر داریم، نشانه ی خوبی نیست

اینکه هر کدوم جدا از غرغر های شهروندی به جان حکمرانان نوعی، هزار تا دلیل قاطع داریم که  مردم به سختی روزگار میگذرونن و هر چی کردیم آوار شده داره آروم آروم به سر خودمون میریزه نگران کننده تر از اونه که بشه فراموشش کرد

خیلی سفت ، حوالی هزار و دویست

خشونت روزگار جایی برای دلسوزی به حال دیگران نگذاشته

آدم ها عموما برای هم خاصیتی ندارند

خیلی ها تا بلایی سر آشنایی نیاد سعی میکنن برای مصون بودن از هر آسیب احتمالی

از بقیه بی خبر بمونن

کلاس های خودشناسی یاد داده بهشون کلاهشون رو بچسبن

تا اینکه سعی کنن بفهمن بقیه دردشون چیه

میگن مگه اونا به ما فکر میکنن که ما به اونا فکر کنیم

اونایی هم که از اون ور افتادن اونقدر غصه ی بقیه رو میخورن تا خودشون فنا بشن

نمی تونیم نرمال باشیم؟

نه شرقی نه غربی

1: If your country does not feature on the list you are not eligible for a Swiss government scholarship. [I.R Iran is not in the list]

 

2:You have accessed your account from a sanctioned country. Per international sanctions regulations, you are not authorized to access the PayPal system.

 

3:Thanks for your interest, but the product that you're trying to download is not available in your country.©2006 Google

 

 

اجتماع مجازی

از بس که از تو این وب از همه خبر داری

و همه با چیزایی که عمومی میکنن اوضاع و احوالشون هویدا میشه

با عکس ها

پیغام ها

تو این شبکه های مجازی

پست ها و کامنت های وبلاگ

و این بی صاحاب شده اپلیکیشن های آی فون و امثالهم

 

وقتی یکی دو روز چیزی نگه کاری نکنه

من که حسابی نگران میشم

 

عجیب شده روابطمون

بچه که بودیم اگه یکی میرفت خارج

 

بورس تحصیلی ای، پناهندگی ای، مهاجرتی، تجارتی

 

دیگه رفته بود که رفته بود

عید ها زنگ میزدیم عید و تبریک میگفتیم

حالا روزی سه مرتبه از تمام اطراف و اکناف خبر کسب نکنیم

شب خوابمون نمی بره

 

سند چشم انداز من

خنک آن قماربازی که بباخت هر چه بودش

بنماند هیچش الا هوس قمار دیگر

Particle Pollution (PM2.5) and The Story of Tehran

Where does particle pollution come from?

Fine particles are produced any time fuels such as coal, oil, diesel or wood are burned. Fine particles come from fuel used in everything from power plants to wood stoves and motor vehicles (e.g., cars, trucks, buses and marine engines). These particles are even produced by construction equipment, agricultural burning and forest fires.

 

What are the main health effects of particle pollution?

Fine and coarse particles can cause a variety of serious health problems. When exposed to these particles, people with heart or lung diseases and older adults are more at risk of hospital and emergency room visits. These effects have been associated with short-term exposures lasting 24 hours or less.

Particles can aggravate heart diseases such as congestive heart failure and coronary artery disease. If a person has heart disease, particles may cause them to experience chest pain, palpitations, shortness of breath and fatigue. Particles have also been associated with cardiac arrhythmias and heart attacks.

Particles can aggravate lung diseases such as asthma and bronchitis, causing increased medication use and doctor visits. If a person has lung disease, and is exposed to particles, they may not be able to breathe as deeply or vigorously as normal. Such a person may have respiratory symptoms including coughing, phlegm, chest discomfort, wheezing and shortness of breath. Particles can also increase a person's susceptibility to respiratory infections.**

 

** http://dnr.wi.gov/air/aq/pollutant/ppFAQ.htm

 

این همان چیزیست که اسمش را گذاشته ایم ذرات معلق در هوای تهران کوچکتر از دو و نیم میکرون

 

دیدنش را از دست ندهیم در سایت کنترل کیفیت هوای تهران

http://oldair.tehran.ir/Default.aspx?tabid=7499&ctl=Details&mid=14396&ItemID=262114&language=fa-IR

 

که این همانی است که گذشتگان ما نداشته اند و الان به هزار درد و مرض دچارند و از بلایای جامعه ی مدرن جان میدهند

ما که هر روز در معرض این الطاف بی کران هستیم تا کی باقی میمانیم نتیجه اش را ببینیم؟

 

اعتصاب غذا

به ماهیتش زیاد این هفته فکر میکنم

بی نهایت آرمانگرایانه ست

آرزو میکنم روزی بتونم کسی باشم که بتونم برای رسیدن به هدفم

اگه لازم شد اعتصاب غذا کنم

و فکر نکنیم که در لحظه همه از پسش بر می آییم

خیلی خیلی غریب است

یک روش برای خوابی خوش

اگر بیاموزیم بعضی از نگرانی ها در چارچوب توانایی های شخصی ما قطعا لاینحل هستند

شب ها بیشتر و هموار تر میخوابیم

وقتی آموختیم

سپس

از آن هایی که میدانیم لاینحل اند

پرهیز میکنیم

و به هر حال شب ها بهتر میخوابیم

منطق ِبی منظقی

سعی میکنم توضیح بدم که

این بی منطقی من خودش یه جور منطقه

 

اگه یه سری کار روتین و البته ضروری

داشته باشم که بخاطرش به یه دنیا صفحات فیلتر شده بر بخورم و نه فیلتر شکنی باشه نه وی پی انی نه جون و حالی برای دست و پا کردنشون در لحظه

اونوقت من خودم رو محق میدونم بگم

لعنت به من که تو این اوضاع گیر افتادم

لعنت به من که برای معمولی ترین کارهام دست و پام بسته ست

لعنت به من که هر چی هم تلاش میکنم رها بشم  یا تغییری در این شرایطم بدم

باز هم سرم میخوره به سنگهایی بزرگتر از اون که ماها بتونیم تکونشون بدیم

.سنگ هایی که یا نیستن یا اگه هستن؛.....هستن

...یکی پریروز بعدالظهر گفت : مگه واقعا یه آقایی ظهور کنه

Eclipse

دیشب دیدگان حریص

دیشب دلهای شاد وشنگول

 

آخ تورهای رویت ماه گرفتگی،آی دوربین های زل زده به آسمان

این ماه دیشب دلش گرفته بود

چی رو دید می زدید؟

آرمانشهر

آیا حقیقتا آرمانشهری در کار است

گمان نمی کنم وگرنه به تعداد انسان های اندیشمند و اهل درک آرمانشهر وجود نداشت

ارمانشهر اگر میبود یکی بود

پس اگر نیست این همه تلاش برای بهتر شدن رو به سوی کدام هدف دارد؟

ایا این ها همه تنها یک آرزو است؟

از این منجلاب آیا راه فراری هست؟

غریبه ها در شهر

انگار اینهایی که امروز صبح در شهر دیدم از روزهای قبل غریبه تر بودند

شاید چون من از دیشب باهاشان غریبه تر شدم

شاید چون دیشب تا صبح خواب غریبه تر شدن می دیدم

 

هر روز ما آدم های زیاد، گرفته و چرک، کنار هم تو این دود آلودی ِ مزمن با این اتوبوس سرازیری میریم   که کدوم آرزو رو برآورده کنیم؟

چی کار میشه کرد اصلا تو این غربت

این جا که همه با هم غریبه ایم تنها وجه مشترکمون زبونمونه

بگذار فکر کنیم این زبون هم مشترک نیست یعنی از بغل دستی نمیشه به فارسی پرسید آقا ساعت چنده؟

 

یه پیشنهاد میتونه این باشه که

اگه شد بریم جایی که همه باز هم غریبه اند اما گرفته و چرک نیستند و دود استنشاق نمی کنند

دو راهی تر از این؟

همین الان گفتن که تو میتونی پاییز در زوریخ باشی تا یکسال تحصیل بکنی

خیلی هم از اومدنت خوشحالیم

خوشبینانه ترین پیش بینی ها میگه من بیشتر از سه ماه وقت برای تموم کردن انبوه کارهای نیمه کاره ام لازم دارم

چه باید کرد؟

فرق هوای تهران

تعطیلات را در ارتفاعات سبلان با عشایر و شتر و گوسفندشان سر کردیم

حرف های گفتنی بسیار است

اما

یکی را نباید فراموش کرد

هوای اونجا از هوای اینجا آیا کمی بهتر نبود؟

امروز صبح در میدان توپخانه سیاهی تنفس میکردی

 

انفرادی

:خاطرات می خواندم

 

.با خودم هم پیاله شدم"

 بامداد بیست و پنجم بهمن هشتاد و هشت

"استانبول

 

دیر گذشت

جمعه وقت رفتن و پنج شنبه ها روز سکوته

ای پنج شنبه های محبوب من

شما برای من دقایقی آرامش میاورید

وقتی که کسی چیزی را پیگیری نمیکند و من چیزی ندارم پیگیری کنم

وقتی این خیابان لعنتی کمی کم سر و صدا میشود

وقتی در سکوت نسبی ساعتی مینشینم

آه ای پنج شنبه های تنهایی

 

Reminder

یادم نرود همین روزها مرثیه ای برای کلاس درسی که دردانشگاه دارم بنویسم

که یک ترم هر هفته با هزار امید و آرزو با سی و چهار دانشجو

صبح را شب کردم . فقط برای اینکه چیزی یاد بگیرند

،نتیجه هر چه شود به هر حال

به هر حال دستمزدی که برای من، امروز و در پایان ترم ابلاغ شده است

کمی بیش از درآمد سه روز من در دفتر کار خودم است

یعنی یک ترم حداقل دویست ساعته معادل سه روز کارهای روتین خودم

دوستشان ندارم اصلا

1304

این درسته که تصمیم های اساسی سریع عملی نمی شن

اما من یک سالی هست که هر صبح و شب فکرم اینه که در کوتاه مدت کارهای جاری را زودتر تمام کنم، دور و برم و خلوت کنم

و با ملاحظه ی بیشتری کار کنم بیشتر بچرخم راکت تنیسم رو از کاورش بیرون بکشم سفر برم و معاشرت کنم

ظاهرا باید بشه گو اینکه خوب کار ها را اگر انجام بدی انجام میشن دیگه

من کارم رو انجام میدم اما این ظاهرا با به انجام رسیدن کارها کمی فرق داره

یه سری از پروژه ها خودشون راه خودشون رو میرن انگار و اصلا افسار گسیختگی ماهیتشون شده

فاجعه اینه که چند طرح پیشنهادی برای چند کار داده بودم که مطمین بودم عملی نمیشن حالا حالاها، که همشون این هفته سر و کلشون پیدا شد

من تازه داشتم از تراکم امور می کاستم پس چرا این طوری شد

نکنه تا روز اخر که میبرنم بالای دست اوضاع بخواد این جوری باشه

برنامه این نبود

گیاهان آپارتمانی

این گلدان ها یکسال بود کمک میخواستند

این ها هم جاشون تنگ بود

خاکشون باید عوض میشد

واقعا یکسال بود دوست داشتم بیلچه ای پای این اسرای آپارتمانی بزنم

حالشون بهتره و احتمالا الان راضی تر هستند

 

امر هنری

حرف زدن راجع به آرت خودش یه کار آرتیستیکه گاهی اوقات

 

1307

یکی از نشانه های رکود برای من اینه که میتونم همه رو پنجشنبه ها مرخص کنم

 

پیش روی و پیشتر روی

همه روز کار به یک میزان پیش نمی ود و بعضی روزها پیش تر میرود. کارها گاهی سریع تر صورت میگیرد. باید هزار روز کار کنی تا نیمی از آن مفید باشد.هنوز ایرادش را نفهمیده ام

توهماتی که رنگ واقعیت میگیرند

هراس از اتفاق های نیافتاده ای که سرانجام پیش می آیند

پوچ هایی که پر میشوند

پوچ هایی که پر نمی شوند

خاطراتی که هر شب زنده میشوند

قصه ی غصه ی غم هایی که تمامی ندارند

داستانِ زمینی که پر از درد بی(با؟) دردی است

کسی میرود و هیچ کس جایش را نمی گیرد

باز هم میروند آدم هایی که جای آنها را هم کسی نخواهد گرفت

پیش از این هم کسانی رفتند که کسی جایشان را پر نکرد

اسپم ایرانی

مهره مار اصل اصل

 حتما تا حالا در مورد مهره مار شنیدید؟؟!! ( آیا این جمله سووالی است؟)جلب توجه فوق العاده افراد به شما بدون اختيار جلب احساسات جنس مخالف و....اين يك خرافات نيست توضيحات اين معجزه گر را دقيق بخوانيد..

دادگاه قاتل «مایکل جکسون» به ماه سپتامبر موکول شد!

و هزار تا مزخرف دیگه که بر عکس ایمیل اسپم های خارجی ها که یه گزینه ای داره که اگه نمیخواین ما براتون ایمیل بزنیم این رو کلیک کنین، معمولا تاکید میکنن این ایمیل را برای دوستانتان هم بفرستید. درکنار این خبرهای چرت و پرت یک لینکی از یه سایت تبلیغاتی هم میگذارند که مثلا قرص و-ی-ا-گ-ر-ا میفروشه و بالاش هم نوشته این سایت مطابق قوانین فلان و بهمان است و در سامانه ی وزارت فلان ثبت شده است.یقه ی هیچ کس را هم نمی توان گرفت.

حوالی مثبت هزار و سیصد

یهویی باز همه چی گورید

جبران ناپذیر

فایل های مهمی را نمی دانم چه موقع شیفت دیلیت کردم

ریکاور نشد

چرا؟

غیرمنتظره ها

گاهی درست وقتی که حسابی ناامید هستیم از تغییر

و دیدگان خونبار میگریند در حسرت کاری شسته و رفته یا اصلاحی در امور

پیشرفتی حاصل میشود

ظاهرا غیرمنتظره است

اما دلیل اصلی

مسلط نبودن به اوضاع و نداشتن اشراف کافی به سیر پیشرفت کارهاست

اگر مسلط باشیم به اوضاع  کار و بار مان حتما میفهمیم کی وقت خندیدن و کی وقت گریستن نیست

امروز علی الحساب باید خندید

ارزش های انسانی

یکی از ذی قیمت ترین ارزش های انسانی در ذهن من اینست که بتوانی تا زنده هستی و تا رمق داری خود را با شرایط تطبیق دهی

این که در شرایط جدید و در گذر ایام از تغییرات جا نمانی و بتوانی با همینی که هست هر طور شده خوب باشی بی نظیر است

من عاشق آدم هایی هستم که با همینی که هست عشق دنیا را میکنند

و غم ها را پشت سر میگذارند

بی نظیرند این دوست داشتنی ها